Όλοι όταν ήμασταν μικροί, τηv περίοδο αυτή ακούγαμε πολλές ιστορίες. Μας μιλούσαν είτε για μικρά κοριτσάκια που περνούσαν τέτοιες μέρες μέσα στο κρύο είτε για κατσούφηδες γεράκους που δεν πιστεύανε σε αυτά. Όλες είχαν ένα ηθικό δίδαγμα μα όλες παράλληλα είχαν και λίγη μαγεία. Σε όλες αυτές τις ιστορίες που άκουγα κάθε Χριστούγεννα καθισμένη κοντά στο δέντρο με τα φωτάκια να ανάβουν γινόντουσαν θαύματα. Και εγώ για ένα θαύμα θέλω να σας πω, μα αυτό δεν περιέχει πνεύματα και οράματα.

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θαύμα μπορεί να είναι οτιδήποτε που φαντάζει ακατόρθωτο; Σας έχει περάσει ποτέ από το μυαλό, πως μπορεί τα δώρα κάτω από το δέντρο να τα βάζουν οι γονείς και ο κατσούφης γεράκος να μην αγάπησε ποτέ τελικά τα Χριστούγεννα, αλλά θαύματα γίνονται καθημερινά; Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, ούτε εγώ το πίστευα. Μέχρι που το έζησα.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που περνάνε δύσκολες μέρες και όχι, δε μιλάω για τη μελαγχολία των ημερών αλλά για πραγματικές δυσκολίες. Άτομα που ποτέ τους δεν κάνανε τίποτα κακό αλλά η ζωή ή ακόμα και ο ίδιος τους ο εαυτός τους πολεμάει. Έχουν τόσα να προσφέρουν και τόση καλοσύνη να μοιράσουν μα δεν τους αφήνουν οι σκέψεις τους. Ένα τέτοιο άτομο ήταν που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο.

Όλα συνέβησαν πάνω σε ένα λεωφορείο. Ναι, σε ένα λεωφορείο. Από εκείνα του ΟΑΣΘ που όλοι οι Θεσσαλονικείς λατρεύουμε, ειδικά αυτή την περίοδο που είμαστε όλοι σαν παστές σαρδέλες. Προσπαθούσαμε λοιπόν να φτάσουμε σπίτι μου, αφού φυσικά είχαμε αργήσει. Η κίνηση που υπήρχε δε βοηθούσε καθόλου την όλη κατάσταση, μιας και μας έκανε να πηγαίνουμε σημειωτόν. Καθόμασταν σε μια θέση μαζί και ήμασταν πολύ τυχεροί μάλιστα που μπορούσαμε να κάνουμε τουλάχιστον αυτό.

Αφού περάσαμε αρκετή ώρα εκεί μέσα και είχαμε βαρεθεί τη ζωή μας, άρχισε να μου μιλάει για ιστορίες που είχε ακούσει. Μιλούσε για πολύ ώρα. Άκουσα για φρικτές καταστάσεις με αρπαγές, βιασμούς, βασανιστήρια. Έμαθα για ζωές ανθρώπων που έζησαν στιγμές σαν από ταινία, με ψυχοπαθείς δολοφόνους και μικρά παιδιά κλεισμένα σε υπόγεια. Και ήταν όλες αληθινές.

Όσο αυτός μιλούσε, το μόνο που σκεφτόμουν είναι πως πρέπει να προσπαθήσω ώστε να μη με στεναχωρήσουν αυτά που μαθαίνω. Ουσιαστικά άκουγα απλά, δεν επεξεργαζόμουν αυτά που έλεγε ώστε να μη με καταβάλλουν ψυχολογικά. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε Μαύρο Γάτο και Αραβησού ήταν που ένιωσα Χριστούγεννα.

«Όταν διαβάζω κάτι τέτοια, Ζωή, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό δώρο είναι η ζωή μας.»

Εκείνη τη στιγμή μιλούσε ένα παιδί που δεν νοιαζόταν για τη ζωή του, που για πολύ καιρό το μόνο που έβλεπε ήταν μαύρο. Είχε μονίμως ένα βλέμμα θλίψης στα μάτια και ένα χαμόγελο που με το ζόρι βρισκόταν στα χείλη του. Κάτι που έπειτα από αυτά που του έτυχαν πρόσφατα έμοιαζε δικαιολογημένο.  Κι όμως, για πρώτη φορά αναγνώρισε την αξία του να αναπνέεις, να ξυπνάς, να σκέφτεσαι.Κατάλαβε πως δε γεννιόμαστε για να πεθάνουμε αλλά για να ζήσουμε.

Ένα θαύμα όπως προανέφερα, μπορεί να είναι η επίτευξη οποιουδήποτε στόχου που φαίνεται ακατόρθωτος. Και αυτό για μένα έμοιαζε έτσι. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για αυτόν. Τότε ήταν που αυτό για το οποίο τόσο καιρό παρακαλούσαμε πραγματοποιήθηκε, νιώσαμε πως ο χρόνος γύρισε πίσω και πως τίποτα αρνητικό δεν είχε συμβεί τους τελευταίους μήνες. Όλα ήταν καλά, ίσως κάτι παραπάνω από καλά. Ήταν η ένδειξη πως κάτι καινούριο ξεκινά και ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα πως μπορούσε να συμβεί. Αυτή είναι η μαγεία των Χριστουγέννων.

Έχω μεγαλώσει πια για να πιστεύω σε έλκηθρα που πετάνε και μαγικά αστέρια, μα αυτό ήταν κάτι άλλο. Ήταν ένα σημάδι πως υπάρχει ελπίδα και πως όλα μπορούν να αλλάξουν.

Ήταν 23/12/15, προπαραμονή Χριστουγέννων. Σε ένα άθλιο λεωφορείο, είδα το πρώτο μου θαύμα και έζησα μια μικρή στιγμή ευτυχίας. Σ’ ευχαριστώ.

Πηγή:mindthetrap.gr